Àteros piessignos

S'òpera

Sa poesia de Nanni Falconi ischit interpretare sentidos antigos, arraighinados in s´identidade de sa gente e de sa terra chi nos iscrarit in sas limba de sos babbos, capatze de nche brincare a cudda ala de su locale mudende·lu in universale. Sa natura, cun sas aparèntzias durches e isfidiadas suas, cantat in sa poètica sua s´intzertesa, sa debilesa, s´inevitabilidade de sa sorte, chi s´òmine in su fainare suo, a bias tramudat in tragèdia. Su grodde, s´astore, sa gama, diventant metàforas de s´umanidade, balente e matanosa, a bias addolorada, in unu panorama de soledade funguda, fata carre in su pastore, galu una bia sìmbolu de umanidade e segugiadore de memòrias.