|
Salvatore Mannuzzu est nàschidu a Pitigliano(Grosseto) dae genitores sardos, in su 1930. A bintighimbe annos at cumintzadu sa carriera de magistradu. Seberadu comente deputadu in sas listas de su Partidu Comunista Italianu, in su 1976 at lassadu sa magistratura pro cumprire s´incarrigu suo de legisladore, chi est duradu pro tres legisladuras fintzas a su 1987. Sas primas provas literàrias suas – una poesia e una ´lettera creativa´ a subra de Du Bos – bessint in su fascìculu inaugurale de «Ichnusa» (1949), sa rivista fundada e dirigida dae Antonio Pigliaru. In su 1962 pùbblicat, cun su istevìngiu de Giuseppe Zuri, su primu romanzu "Un Dodge a fari spenti" (Rizzoli, Milano; Ilisso, Nuoro 2002). "Procedura" (Premio Viareggio nel 1988), du pùbblicat Einaudi bintisès annos a pustis. Sèmpere cun sa domo imprentadora torinesa bessint "Un morso di formica" (1989), "Le ceneri del Montiferro" (1994), "Il terzo suono" (1995), "Il catalogo" (2000), "Alice" (2001). In sos annos noranta bessint "La figlia perduta" (1992; Prèmiu Grinzane Cavour), sa regorta de poesias "Corpus" (1997; Premio Alfonso Gatto), e sos contos pro pipios "Il famoso Natalino" (Laterza, Bari 1998). Sas òperas suas sunt tradùsias in Frància, Germània, Inghilterra e U.S.A.
|